Gdyby dzwonki oddzielające kolejne lekcje na chwile zamilkły, a gwar panujący na korytarzach nieco by ucichł, może usłyszelibyśmy, o czym szepczą ściany, które widzą i słyszą rzeczy niesłychane. Opowiedziałyby nam o tym, że są takie dni, kiedy nasza szkoła zamienia się w wielki teatr, którego tajemnice strzeże kurtyna milczenia. Nie wierzycie? Czy wiecie zatem, że w naszej szkole niezwykle prężnie działają aż CZTERY teatry? W kolejności ich powstawanie są to: teatry ALAMAKOTA, (M)AMYOSKARA NIBY NA NIBY i grupa naszych milusińskich, jeszcze BEZ NAZWY, którzy sprytnie przemycają swoje przedstawienie nie tworząc jednak żad-nej zorganizowanej grupy. Pragniemy odsłonić nieco kurtynę i przybliżyć Wam każdą z tych grup. Postano-wiliśmy, zatem przeprowadzić cykl wywiadów z ich przedstawicielami.
śmieszne sprawozdanie z działalności teatru
Jako pierwsza do odpowiedzi została zaproszona Pani Magdalena Szczupakowska- oficjalnie nasz szkolny psycholog za kurtyną teatru (M)AMYOSKARA pełni jednak inną rolę - pisze scenariusze.
1. Jak długo istnieje teatr?
Od 2006 roku, czyli w tym roku obchodziliśmy pięciolecie istnienia naszego teatru.
2.Kto był pomysłodawcą teatru (M)AMY-OSKARA?
Pomysłodawcą była Pani Katarzyna Kwiatkow-ska, nasza Pani logopeda, która zaraziła tym pomysłem innych nauczycieli.
3.Skąd pomysł na powstanie teatru, w którym to nauczyciele wcielają się w różne role i przygotowują przedstawienia dla uczniów?
Chcieliśmy pokazać Wam-uczniom, że my-belfry nie jesteśmy takimi sztywnymi ludźmi, którzy tylko na Was krzyczą i nieustannie zwracają Wam uwagę, tylko takimi, którzy potrafią się śmiać, wygłupiać i przede wszystkim śmiać się z samych siebie.
4.Jacy nauczyciele wchodzą w skład grupy teatralnej?
Ci najlepsi oczywiście :) W tej chwili w teatrze jest ich 18, są to przede wszystkim Ci nauczyciele, którzy potrafią się bawić, wygłupiać, nie wstydzą się przewrócić. Jednym słowem Ci, którzy potrafią się śmiać z samych siebie.
5. Ile spektakli zagrał teatr do tej pory?
Teatr zagrał do tej pory 6 spektakli:
-„ Ucieczka na Hawaje” to było 6 lat temu, w tym przedstawianiu świąteczne symbole uciekały na Hawaje, Święty Mikołaj uciekał, uciekały prezenty, choinka. Rok później było przedstawienie „Świat Bajek” to była historia o miłości między księciem, którego grała Pani Halina Waszak, i księżniczką, którą grał Pan Wdowiak. Następne przedstawienie to „Prezentowy zawrót głowy” o prezentach świątecznych, kolejne to: „Pięciolecie królestwa” o smerfach, potem „ Papierosy są do d….”, które uczyło, że nie wolno palić, „Obciachowe wdzianko taty” i "Szkoła inna niż wszystkie."
6. Jakimi sukcesami może się pochwalić grupa teatralna?
Największym naszym sukcesem to są przede wszystkim Wasze oklaski, to, że po występach wszyscy klaszczą i się śmieją. To, czym możemy się jeszcze pochwalić to Oskar od Pana Dyrektora, który otrzymaliśmy w 2007 roku. I stąd właśnie nazwa grupy teatralnej (M)AMYOSKARA. Na pięciolecie istnienia, w Dniu Teatru dostaliśmy od Pana Starosty wyróżnienie, piękny dyplom i kamerę cyfrową, którą będziemy wykorzystywać w szkole.
7. Skąd czerpie Pani pomysły na scenariusze?
Z tym jest różnie, przede wszystkim z życia, ale pomysły rodzą się także w mojej głowie.
Najczęściej wpadam na nie około 5 nad ranem, gdy się przebudzę. Jak pomysł powtarza się przez parę nocy to kładę sobie przy łóżku kartkę, długopis i szybko notuję to, o czym pomyślę i zarys przedstawienia gotowy. Najczęściej jednak to życie pisze nasze scenariusze.
8. Ile czasu zajmuje Pani przygotowanie scenariusza?
Jak już wymyślę temat scenariusza, i tak mniej więcej wiem już jak to przedstawienie ma przebiegać to napisanie tekstów, czyli ról, które nauczyciele wypowiadają trwa tak około dwa tygodnie.
9. Jak powstaje spektakl teatralny? Ile prób wymaga jego przygotowanie?
To wszystko zależy od nauczycieli, jak są gaduły i się nie koncentrują to możemy ćwiczyć przez pół roku i tak będzie na końcu „klapa”, a jak się mocno zbierzemy, to tak dwa miesiące prób wystarczają.
10. W jakich rolach Pani występowała na scenie?
Dwa razy byłam prezentem, potem byłam Czerwonym Kapturkiem, Dziewczynką z zapałkami, narratorem i w ostatnim przestawieniu nauczycielem z przyszłości.
11.Co jest najtrudniejsze w pracy nad przedstawieniem?
Czasami problemem są stroje, bo jak napiszę w scenariuszu, że ktoś ma grać kroplówkę to jest problem, aby taki strój stworzyć. Drugim problemem jest zebranie 18 nauczycieli o jednym czasie w jednym miejscu. To jest problem, bo lekcje są jednak różnie rozłożone i trudno się spotkać.
12. Co oznaczał okrzyk w ostatnim przedstawieniu, który brzmiał „stare skarpety niebieski guzik”?
To jest prawdziwy okrzyk, który uruchamia wehikuł czasu. Ja tutaj z Wami jestem, dlatego, że się przeniosłam w czasie dzięki temu okrzykowi. Naprawdę- to jest prawdziwy okrzyk. Spróbujcie kiedyś sami, zbudujcie wehikuł, krzyknijcie to hasło i… Ono naprawdę działa! Tylko problem jest taki, że nie ma możliwości powrotu, dlatego tu z Wami jestem, bo z powrotem już to hasło nie działa. Musi ono brzmieć zupełnie inaczej, ale jeszcze nie odkryłam jak. Może Wy odkryjecie. Chociaż w zasadzie już mi nie zależy, bo jest mi tu z Wami dobrze, a nawet bardzo dobrze.
Bardzo dziękujemy za udzielenie wywiadu.
Dziękuję i polecam się na przyszłość
A my już z niecierpliwością czekamy na kolejne przedstawienia grupy teatralnej (M)AMYOSKARA
